Falklandoorlog

“We kunnen het bestaan van deze koloniale enclave in de 20e eeuw niet langer toestaan”, aldus de Argentijnse presidente Christina Kirchner over de Britse Falklandeilanden. Al sinds de 19e eeuw eist Argentinië de kleine archipel voor zichzelf op. Op 2 april 1982 resulteerde dit conflict zelfs in een militair treffen: de Falklandoorlog.

De Falklandeilanden werden ontdekt in 1592 door de Britse zeevaarder John Davis. Ruim 150 jaar later waren het eveneens de Britten die het eiland koloniseerden en onderdeel maakten van hun wereldrijk. Toch besloot Argentinië, dat sinds 1816 onafhankelijk was van Spanje, vanaf 1833 de eilanden op te eisen.

Onrust in Argentinië

Aan het begin van de jaren ’80 was er sprake van grote onrust binnen Argentinië. In een poging om de aandacht af te leiden van alle interne problemen, waaronder een zware economische crisis, besloot de nieuwe president Leopold Galtieri daarom de aandacht te vestigen op het conflict rondom de Falklandeilanden. Door een beroep te doen op de nationalistische gevoelens van de Argentijnen hoopte hij de steun voor zijn regime te herstellen. Daarnaast was de zwakke militaire aanwezigheid van de Britten in het gebied een signaal voor de Argentijnen dat Groot-Brittannië de eilanden nauwelijks zou verdedigen.

Oorlogsverklaring

Op 2 april 1982 voerde het Argentijnse leger een invasie uit op de Falklandeilanden. In tegenstelling tot de verwachtingen van de Argentijnen besloot Groot-Brittannië de eilanden wel te verdedigen. De Britse premier Margaret Thatcher besloot een expeditiemacht van 127 schepen naar het gebied te zenden om een einde te maken aan de bezetting van de eilanden. Toch beschouwde de Amerikaanse marine een herovering van de eilanden door de Britten als een ‘militaire onmogelijkheid’. Dit kwam met name door de luchtsuperioriteit van de Argentijnen, die beschikten over 122 vliegtuigen ten opzichte van slechts 42 Britse vliegtuigen.

Luchtaanvallen

De eerste weken van de oorlog bestonden voornamelijk uit luchtgevechten en bombardementen, met afwisselend succes voor beide partijen. Op 2 mei slaagden de Britten erin het Argentijnse schip de ‘Generaal Belgrano’ met een torpedo van een onderzeeër te laten zinken, wat resulteerde in 320 slachtoffers. Hierop werd besloten de Argentijnse vloot terug te trekken en deze niet meer in te zetten. Twee dagen later sloeg Argentinië echter terug met een raketaanval op het schip de ‘HMS Sheffield’, met 20 dode Britten als gevolg. Het grootste deel van de Britse vloot besloot zich daarop ook buiten het bereik van de Argentijnse luchtmacht terug te trekken.

Britse overwinning

Op 21 mei brak daarop de volgende fase van de oorlog aan en begonnen de grondgevechten. Gedurende een aantal weken van korte maar hevige gevechten trokken de Britten op naar Stanley, de enige stad op de eilandengroep. Ondanks het verlies van 56 soldaten en de landingsschepen Sir Tristam en Sir Galahad wisten de Britten de stad uiteindelijk relatief snel in te nemen. Op 14 juni gaf het Argentijnse garnizoen van Stanley zich over en werd er een staakt-het-vuren afgekondigd.

Nasleep van de Falklandoorlog

De snelle Britse overwinning resulteerde in een toename in populariteit van premier Thatcher. De Argentijnse nederlaag betekende echter nog meer onrust in het land en bespoedigde uiteindelijk de val van het militaire regime. In 1989 werden de relaties tussen beide landen weer hersteld, maar echt opgelost werd het conflict nooit. Tot op de dag van vandaag handhaaft Argentinië dan ook haar claim op de Falklandeilanden.